Het is een toeval dat we het na de vorige Kroniek over de 65ste editie van Nokere Koerse alweer over wielrennen moeten hebben. Echter, ook de sportieve geschiedenis heeft haar rechten, zeker als ze is geschreven door iemand uit onze eigen gemeente. Vijftig jaar geleden immers won Kruishoutemnaar Frans De Mulder de Ronde van Spanje. En dat is toch beslist onze aandacht waard.
Frans ziet het levenslicht in Vlaanderens Eigemeente op 14 december 1937. Zijn negen jaar oudere broer Marcel is een verdienstelijk ronderenner, niet bang van het harde labeur bergop. Maar Frans doet beter; al in de jeugdcategorieën blijkt hij een afwerker, een winnaar te zijn. In zijn eerste jaar bij de beginnelingen (1955) is hij goed voor 39 overwinningen. In 1958 wordt hij te Tongeren Belgisch Kampioen bij de onafhankelijken. In 1959, zijn eerste jaar bij de profs, steekt hij meteen zijn neus aan het venster: vierde in Milaan-San Remo, zevende in Parijs- Roubaix en derde in Luik-Bastenaken- Luik.
1960 wordt een 'boerenjaar' voor Frans; einde april vertrekt hij met zijn ploeg Groene Leeuw onder het alziende oog van Berten De Kimpe (de beruchte sportdirecteur, ook al van Kruishoutem afkomstig) naar de Vuelta. De 15de editie van de Ronde van Spanje is van 29 april tot 15 mei 1960 over 17 etappes uitgesmeerd, zonder één enkele rustdag! Het wordt een turbulente tour de folie, waarin de leiderstruien bijna dagelijks van schouders wisselen, met monsterontsnappingen, rennersstakingen, uitsluitingen en vechtpartijen. Van de 92 starters halen er uiteindelijk 24 de eindmeet te Bilbao.
De Ronde van Spanje start voor de Groene Leeuwen (op foto met Arthur Decabooter uiterst rechts, Frans De Mulder - zonder petje - derde van rechts en Armand Desmet tweede van links) veelbelovend; op de eerste dag worden ze in de ploegentijdrit tweede na de Faema-ploeg van Frederico Bahamontes, de winnaar van de Tour de France het jaar voordien. In de eerste week al gaat Frans De Mulder twee keer met de zegebloemen aan de haal. Vooral de tweede overwinning opent perspectieven; in een bergetappe geeft hij in Madrid Charly Gaul het nakijken. Daarna glipt hij samen met zijn ploegmakkers Armand Desmet en André Messelis in de rit van Saragossa naar Barcelona mee in een ontsnapping en naait de favorieten Bahamontes en Gaul maar liefst 37 minuten aan de broek ! Frans trekt die avond voor het eerst de amarillo leiderstrui aan, maar is die de dag erna alweer kwijt. Een nieuwe monsterontsnapping vertrekt. Iedereen kijkt weer naar iedereen en Armand Desmet uit Waregem pakt opnieuw 20 minuten. Maar, de nieuwe leider wordt meteen ook een lijder; aan de aankomst komt hij ten val en breekt zijn sleutelbeen. In de zware bergritten, die volgen, houdt hij verbazend goed stand en loopt zelfs nog drie minuten uit op De Mulder, die dan op bijna 10 minuten als derde volgt in het klassement. Charly Gaul, die niet tegen de hitte kan, geeft op. Frederico Bahamontes doet een langzaam-aan-actie omdat een ploegmaat uit de koers is gezet, vecht een robbertje uit met toeschouwers langs de weg, komt buiten tijd aan en wordt op aanstoken van Berten De Kimpe gediskwalificeerd.
In de voorlaatste rit, doorheen het Baskenland van Santander naar Bilbao, barst een titanenstrijd los tussen ploeggenoten Armand Desmet en Frans De Mulder. Regisseur van dit koningsdrama is (alweer) lepe Berten De Kimpe. Na 50 km. attaqueert Frans De Mulder samen met ex- Vuelta-winnaar Jesus Lorono, en - het moet gezegd - de twee werken aardig samen. Leider Armand Desmet ziet het met lede ogen aan, trekt in de tegenaanval maar rijdt drie keer lek. Aan de eindmeet pakt Frans De Mulder de leiderstrui met een kleine minuut voorsprong op zijn collega Groene Leeuw. De houding van sportbestuurder De Kimpe is op zijn minst dubieus; vreest hij dat de geblesseerde Desmet door de knieën zal gaan in de afsluitende zware bergtijdrit ? Of ziet hij liever Frans De Mulder op het podium ? Het heeft er alle schijn van; De Mulder is de poulain van de eigengereide De Kimpe, die Desmet eerder als een verdienstelijke helper beschouwt. Deze laatste verklaart hierover op 21 september 2008 aan Edwin De Borggraeve en Guy De Craene: "Op het einde van die ronde is Frans De Mulder in de aanval gegaan met een Spanjaard, Lorono was zijn naam, maar Frans heeft goed zijn deel meegedaan. Berten De Kimpe is me die rit komen zeggen dat ik moest afstoppen voor De Mulder, terwijl ik in het geel reed ! Dáár had ik op dát moment moeten stoppen. Maar goed, ik dacht aan het geld dat we met de ploeg konden winnen.". Het seizoen daarna zal de gedegouteerde Desmet verhuizen naar de ploeg van Rik Van Looy.
De laatste dag van de Vuelta bestaat uit twee delen, 's Voormiddag voeren Frans De Mulder en ploeggenoot Arthur De Cabooter een 'two men show' op; ze rijden in Guernica de rest op 11 minuten. De slotklimtijdrit 's namiddags over de Alto de Sollube is een formaliteit. De Mulder wint de Ronde van Spanje met 15'27'' voorsprong op de onfortuinlijke Desmet en met 19'27" op de Spanjaard Miguel Pacheco. Hij is derde in het berg- en puntenklassement.
Drie maanden later topt Frans alweer; in Wanfercée-Baulet recupereert hij in volle finale van het Belgische Kampioenschap late vluchter Gilbert Desmet en houdt aan de meet nog 50 meter over op het jagende peloton.
Veel wordt van hem verwacht de volgende jaren. Helaas, hij kan zijn krachttoeren van 1960 niet herhalen. Als uitschieters kunnen we slechts zijn overwinningen vermelden in het Kampioenschap van Vlaanderen te Koolskamp (1961), een rit en het puntenklassement van de Dauphiné Libéré (1962), een etappe in de Ronde van België en tot slot Nokere Koerse (1963), meteen zijn laatste zege. De Mulder stelt zich zelf vragen over zijn mindere prestaties en laat zich medisch onderzoeken. De diagnose: een gebrek aan rode bloedcellen. Hij is nooit een trainingsbeest geweest en geeft er de brui aan.
De carrière van Frans De Mulder is hevig, maar kort geweest Vrij snel raakte hij 'opgebrand'. De twijfelachtige rol van De Kimpe, die zijn renners al 's op een 'potion magique' durfde te trakteren, en het vermoeden dat Frans zelf niet van de 'verboden snoepjes' kon blijven, zullen wel een rol hebben gespeeld. Wat er ook van zij, hij heeft zijn naam op het palmares van een belangrijke Ronde gezet en is twee maal Kampioen van België geworden. D'er zijn er niet veel in Kruishoutem of daarbuiten die van zichzelf hetzelfde kunnen beweren. Frans overleed op 5 maart 2001 aan een hartaderbreuk. Hij werd 63 jaar.