Welkom!

Fietsen is gezond en na een fikse tocht gaat in de lokale estaminet een schuimende trappist nog zo vlot binnen. Maar je geliefkoosde bike  laat je dan beter niet onbewaakt achter aan de gevel van het café ! Nu niet, 115 jaar geleden niet, én zeker niet in het fietsgekke Nokere: “Beveren-Leie - Velo gestolen. Jules Vandeginste, zoon van Henri, landbouwer alhier, reed zondag laatst met enige gezellen in velo naar Nokere; zij plaatsten hun rijwiel in eene herberg; toen zij hun wielpeerd gingen terughalen, was dat van Jules Vandeginste verdwenen. Het was slechts veertien dagen nieuw en had boven de tweehonderd  frank gekost.” (Gazette van Brugge - 27.04.1904). Gelukkig kon Jules in het naburige Cruyshautem bij de gebroeders Van Hoonacker meteen een nieuw rijwielpeerd gaan kopen, ’t was er trouwens ‘grooten afslag op de velos’. 

De Gulden Eifeesten zijn  dit jaar aan hun 65^ste editie toe.

Met enige zin voor soepele historische interpretatie zou men kunnen stellen dat de kasteelheer van Ayshove, Filips de Jauche (1629-1683) (zie : https://www.hultheim.be/index.php/kruishoutem/krasse-kruishoutemnaren/543-filips-de-jauche-1629-1683) aan de wieg stond van de naam en faam die Kruishoutem eeuwen later zou verwerven als centrum van de eierhandel.  In 1670 benaderde hij met succes de Franse koning Louis Quatorze die hier toen de plak zwaaide. Filips werd graaf, Cruyshautem een graafschap. Het kreeg van de Franse Zonnekoning bovendien de toelating om één keer per jaar een markt te organiseren. Blijkbaar kregen onze voorouders de smaak te pakken, want de jaarlijkse markt leidde later tot wekelijkse markten en tot boter- en eiermarkten.

Op vrijdag 27 september komt op vraag van Hultheim Johan Op De Beeck een exclusieve lezing geven over Louis Quatorze, de befaamde Zonnekoning, die een kleine 350 jaar geleden van Kruishoutem dus een heus graafschap maakte.  Johan Op de Beeck is gewezen VRT-journalist, ex-nieuwsanker én een begenadigd causeur. Vorig jaar bracht hij de historische bestseller 'De Zonnekoning. Glorie en schaduw van Lodewijk XIV'  uit. Verdere info volgt.

Onder de klinkende titel ‘Het Banditisme in ons Land’  gaf de krant De Poperinghenaar  op 11 april 1944 - nu 75 jaar geleden - een overzicht van een resem overvallen, moorden, aanslagen en ontvoeringen. Om de tijdsgeest te kaderen: Wereldoorlog II was nog aan de gang, 2 weken later werd de eerste editie van Nokere Koerse verreden, 2 maanden later landden de geallieerden op de stranden van Normandië, 5 maanden later werd onze regio bevrijd. Maar het voorjaar van 1944 was onrustig. De bevolking kreunde onder de bezetting, wit en zwart namen het recht in eigen handen, aanslagen en diefstallen waren schering en inslag. 

Postkantoren waren minder beveiligd dan banken, stockeerden baar geld en hadden nog geen plofkoffers. Het overmijdelijke gebeurde: “Twee bandieten overvielen het postkantoor te Eine waar zij zich meester wisten te maken van 15.000 fr. Vervolgens trokken zij naar Wannegem-Lede waar zij eveneens in het postkantoor 5.000 fr. bemachtigden. Te Ooike wilden zij den bevoorradingsdienst overvallen maar werden er door de bedienden op de vlucht gedreven. Vervolgens wilden zij hetzelfde beproeven te Mooregem maar hier werden zij in bedwang gehouden tot de intusschen verwittigde rijkswacht, die hen op de hielen zat, konden aanhouden.” (De Poperinghenaar - 11.04.1944). In dezelfde krantenrubriek kwamen nog maar liefst 11 andere postovervallen voor (waarvan op één na allemaal in Wallonië), 11 moorden, 3 aanslagen en 1 ontvoering ...

(copyright LAMIROY Marc en BONTE Magda, Wannegem-Lede. Dorp van stilte, uitgave Vereniging voor Vreemdelingenverkeer en Monumentenzorg vzw, Oudenaarde 1984)

Het postkantoortje van Wannegem-Lede was er in 1908 gekomen dank zij baron Jean-Baptiste XIII de Ghellinck d’Elseghem (1827-1927) (zie: https://www.hultheim.be/index.php/kruishoutem/krasse-kruishoutemnaren/460-jean-baptiste-xiii-de-ghellinck-d-elseghem-1867-1927). Facteur Boudewijn De Temmerman stempelde op 31 mei 1983 de laatste brieven af. De dag erop ging hij met pensioen en sloot het postkantoor voorgoed de deur.

Vrouwe Justitia draagt een blinddoek, heeft een weegschaal in de ene en een zwaard in de andere hand. De blinddoek staat voor objectieve rechtspraak zonder aanzien des persoons. De weegschaal stelt de zorgvuldige afweging van argumenten, omstandigheden, bewijzen en getuigenissen voor. Het zwaard staat voor het vonnis dat wordt uitgesproken. Maar somtijds kan een vonnis of een arrest bij de rechtsonderhorige de indruk wekken dat de blinddoek de bovenhand heeft gekregen op de weegschaal.

Wat te denken bijvoorbeeld van het hierna in de pers besproken vonnis van de correctionele rechtbank te Gent van 165 jaar geleden ? In het besef dat halverwege de 19^de eeuw Vlaanderen een achtergesteld gebied was met armoede, hongersnood en (kinder)sterfte, komen de uitgesproken straffen naar hedendaagse normen hard over, temeer omdat het kinderen waren die terechtstonden.

“Juridische kroniek - De correctionele rechtbank van deze stad heeft tijdens zijn zitting van de 8^ste van deze maand de hierna vermelde personen veroordeeld : Jean-Baptiste Meersman, 17 jaar, geboren te Nockere en verblijvend te Cruyshautem, Vital Ketels, 16 jaar, geboren te Cruyshautem, Camille Savyn, 14 jaar, geboren te Cruyshautem, alle drie zonder beroep, verblijvend te Cruyshautem, Charles De Buck, 15 jaar, geboren te Deerlijk en Fréderick De Buck, 11 jaar, geboren te Anseghem, alle twee ook zonder beroep en verblijvend te Anseghem, de eerste tot 18 maanden gevangenis, de tweede tot 13 maanden gevangenis, de derde, vierde en vijfde, elk tot 3 jaar gevangenis, allen veroordeeld wegens inbraak en diefstal van vlees te Gent, op 23 maart.” (eigen vertaling uit Le Messager de Gand, 10 april 1854).