Zeker tot midden de jaren zestig van de vorige eeuw had de katholieke kerk een impact op de samenleving. De christelijke zuil beheerde een groot deel van het zorgnetwerk, van de scholengemeenschap, van het verenigingsleven en lenigde daarmee de noden die door de overheid en/of andere ideologische strekkingen pas later mede werden ingevuld.
Een groot deel van de Vlaamse bevolking was naar hedendaagse normen devoot. Men kan het zich vandaag de dag nog amper voorstellen dat tot de zestiger jaren de pastoor een groot gedeelte van de eucharistieviering in een voor niemand verstaanbare, taal - het Latijn - celebreerde met de rug naar de gelovigen toe. Tussen clerus en bevolking bestond een afstand, een kloof.
foto’s Edwin De Borggraeve maart 2021
Geen duidelijker symboliek hiervan dan deze foto’s (voorjaar 2021) van de tuinmuur van de vroegere pastorie van Nokere. Op de reling werden gebroken glasscherven in de mortelspecie ingewerkt. Dit moest de Nokerse kwajongens ervan weerhouden om de rust van de pastoor te storen. Een duidelijke, glasscherpe maatregel. Dergelijke afweringen waren trouwens niet eigen aan pastoriehovingen. Ook kastelen en herenhuizen hielden op deze drastische wijze ongewenst bezoek buiten hun parken en tuinen. De huidige variant bestaat uit digitaal aangestuurde afsluithekkens, high tech alarmsystemen en metershoge hagen en struikplantsoenen.